Wysad solny Inowrocław może zostać określony mianem wzorcowej formy solnej, należącej do struktur kompleksu cechsztyńsko-mezozoicznego centralnej Polski, powstałych w wyniku działania tektoniki solnej (halotektoniki i halokinezy). Osady solne położone w głębokich poziomach geologicznych, pod ciężarem nadkładu są wyciskane ku górze, wykorzystując w tym celu m.in. strefy spękań czy uskoków, tworząc kilkukilometrowe struktury solne. Obszar wysadu solnego Inowrocław jest jednocześnie terenem pogórniczym, poddanym skomplikowanym procesom geodynamicznym, mogącym wpływać na powolne pionowe ruchy terenu. W celu identyfikacji tych deformacji zastosowano technikę Satelitarnej Interferometrii Radarowej, której wynikiem był zestaw punktowych danych PSI (ang. Persistent Scatterer Interferometry). Każdy z 2161 otrzymanych punktów zawierał informację o prędkości ruchu pionowego w mm/rok w okresie 1992-2001. W celu łatwiejszej interpretacji występujących trendów ruchów, dane punktowe zostały interpolowane tworząc powierzchnię wartości prędkości pionowych przemieszczeń. Przedstawienie wysadu solnego Inowrocław w formie dynamicznej bryły 3D ułatwia wysuwanie wniosków na temat zależności i przyczyn powstania ruchu powierzchni terenu. Przedstawiony model wysadu Inowrocław (ryc.1) jest modelem uproszczonym, wykonanym w celu poglądowego przeanalizowania zależności ruchu powierzchni terenu z morfologią podłoża czwartorzędu i budową geologiczną. Przestrzenna wizualizacja wewnętrznych struktur fałdowych poziomów solonośnych oraz obraz całego wysadu aż do jego podstawy, pozwoli opracować założenia na kolejny etap prac dotyczą- cych uszczegółowienia modelu wysadu Inowrocławia. Podczas prac przygotowawczych nad konstrukcją modelu 3D wysadu, korzystano z oprogramowania ESRI ArcGIS oraz oprogramowania typu Open Source: Quantum GIS. Przygotowane dane wykorzystane zostały do konstrukcji statycznego modelu w środowisku aplikacji Paradigm GOCAD.
